Ik wil je de zee laten zien
'Ik wil je de zee laten zien', zeg ik.
'Ik wil je de zee laten zien', zeg ik.
Enkele jaren geleden werd ik misselijk in een wagen. We kronkelden over de banen van Yellowstone National Park in de VS.
In 'Dogsitief, de hoogsensitieve hond begrijpen en begeleiden', moedig ik aan om te kijken naar je hond. Maar wat bedoel ik daar eigenlijk mee?
Er was eens een filosoof die Thomas Nagel heette. Eigenlijk leeft hij nog steeds. Misschien voelde hij zich nog fleurig in de jaren 1970 toen hij zich luidop afvroeg of we ooit kunnen weten hoe het voelt om een vleermuis te zijn. In ieder geval schreef hij er een essay over dat mij, decennia later, herinnert aan de nodige bescheidenheid...
Onze kinderen krijgen bijna labels op hun schoolboeken geplakt, net onder hun naam. Bart, ADHD. Mieke, Hoogsensitief. Pieter, autisme. Dat vinden we normaal. Een beetje overdreven soms, want 'alle kinderen hebben tegenwoordig wel iets'.
Vele honden ontwikkelen reactief gedrag t.o.v. vreemden, net zoals vele vrouwen een afkeer ontwikkelen t.o.v. een bepaalde type man. Ik begrijp waarom.
Het moment dat ik Mijo opgaf, kan ik me nog helder herinneren. Het was putje winter, ijskoud, midden in de nacht, en ik was doodmoe. Ik zie hem nog staan: zijn smalle lijfje stijf achterin de tuin tussen het bevroren gras. Elke poging om hem binnen te krijgen, eindigde in een overdreven gespurt door de tuin. Ik voelde me machteloos,...
'Hoe komt het, denk je, dat die honden zo rustig zijn bij de geiten?'