Amy en Maya

Twee meisjes lopen uit de schoolpoort, recht naar hun moeder.

'Kom meisjes, haast jullie!'

Eén van hen vraagt iets. 'Geen tijd,' antwoordt mama. 'Het is al kwart na vier en we moeten nog naar de dansles.'

De kinderen hollen mee het voetpad op.

'Komaan, Amy!'

Amy blijft staan. Ze kijkt naar Maya, de hond die met mij aan komt gewandeld.

'Amy! Het is tijd, meisje!'

Maar Amy blijft staan.

Maya snuffelt in het gras en Amy's mondje valt open. Haar benen jeuken om dichter te komen. Ik kan het bijna zien.

'Amy!'

Het meisje knippert met haar ogen en draait zich om. Ze rent om haar moeder en zusje in te halen.

Wat zou er met Amy gebeurd zijn, loop ik te mijmeren, als ze even langer naar Maya had gekeken? Zo lang als ze zelf wou. Stel je voor. Een minuutje misschien. Misschien twintig.

Ik vraag me vaak af hoe de wereld eruit zou zien als we kinderen ruimte zouden geven om hun eigen interesses te cultiveren. Niet de hobby's of onderwerpen die grote mensen hen opleggen, maar de nieuwsgierigheden die spontaan in hen opkomen. Zoals Amy, die eigenlijk liever wat langer naar Maya had gekeken.

Misschien wordt Amy later wel balletdanseres. Misschien danst ze in haar keuken tot ze oud is. Misschien vergeet ze dat ze ooit geïntrigeerd was door een hond. Of misschien verlaat ze haar dansacademie op haar twintigste om een hondenhotel te openen. Wie zal het zeggen.

Ik heb geen kinderen. Bewust kies ik ervoor om mijn dagen te delen met honden en andere dieren. En zo stelde ik me enkele jaren geleden dezelfde vraag over honden. Hoe zou de hondenwereld eruit zien als we honden de ruimte zouden geven om hun eigen interesses te ontdekken? Niet de sporten, trainingen en focus die mensen hen opleggen, maar de nieuwsgierigheden die spontaan in hen opkomen. Sinds toen probeer ik mezelf erop te betrappen wanneer ik hen een bepaalde richting uit wil sturen. Een richting die in mij is geconditioneerd door de manier waarop onze samenleving met honden omgaat. Dat vergt vooral zelfbeheersing. Het is een oefening om hen te laten zijn, zonder hen te willen kneden. Zonder hen te willen controleren. In ruil voor mijn inzet leren de honden mij bewuster omgaan met het Nu.

De honden snuffelen vooral. Aan de grond, aan de grasjes, aan de bomen, aan de lucht, aan diersporen, aan stront, aan het heden, het verleden en de toekomst. Ze lezen de wind en strekken zich uit in de zon. Ze graven putten waar ik daarna in struikel. Dan komen ze diep hijgend aan mijn kin likken. Ze rollen met een balletje en knagen aan een stok. Ze wrijven hun wangen in vieze geurtjes. Ze doen elkaar pootje lap en blaffen naar de kat van de buren. Ze slenteren, turen, klimmen en avonturieren. Ze eten smakelijk en kwijlen op mijn broek wanneer ik snack in de sofa. Ze zijn lekker hond.

Ik vraag me af hoeveel honden lekker hond kunnen zijn.

Hoeveel Maya's lekker Maya kunnen zijn.

En ik vraag me af of Amy lekker Amy kan zijn, voordat ze vergeet dat ze ooit Amy was. 

(Oorspronkelijk gepubliceerd in september 2021.)