De lichtekooi van Loven

De lichtekooi van Loven werd in 2012 gepubliceerd bij Uitgeverij De Geus, en werd genomineerd voor de Bronzen Uil. Tien jaar later kreeg de Dickensiaanse roman een nieuw kleedje via Brave New Books. 

In het levendige Loven (het tegenwoordige Leuven) van halverwege de achttiende eeuw levert de onderlaag van de bevolking elke dag een strijd om het bestaan. Dat geldt ook voor Louise en haar blinde vader. Als de man sterft, is Louise vastberaden een rijker leven voor zichzelf te creëren. De prostitutie lonkt, en haar ambitie werpt zijn vruchten af. Totdat een nieuw obstakel om overwinning vraagt.

Fragment:
"Er was iets aan zijn gezichtsuitdrukking dat mij vertelde dat er niemand in dit lichaam huisde. Het was leeg. Opgebruikt. Onder zijn dunne huid sluimerde de dood.
Het was zover. Hij had erop gewacht, en eindelijk was het zover.
Met mij gebeurde er niets. Van zijn ogen was ik geschrokken, maar er kwam geen verdriet. Omdat mensen vaak huilen om een sterfgeval, forceerde ik tranen. Mijn wangen bleven droog, dus besloot ik niet te huilen. Ik trok het deken tot tegen zijn kin en even, heel even, dacht ik hem stilletjes te horen snurken. Met mijn hoofd op zijn schouder die zijn warmte begon te verliezen, fluisterde ik: 'Ik heb u hore ronke, vake, ik heb u gehoord. Slaapwel, vake.'"