Drie inzichten van vrouwen die van honden houden

De voorbije maanden ging de terugkerende workshop Animal Scribax door. We waanden ons daarbij even in een andere wereld, daar in onze zigeunerwagen tussen de geiten. Een veiligere wereld, misschien. 'Animal Scribax' duidt op iemand die het schrijven niet laten kan en wijst daarmee naar mezelf. Schrijven helpt me om mijn gedachten te vertragen, en schept helderheid in een vaak overweldigende wereld. Zéker de westerse hondenwereld die me bij de keel grijpt met al zijn verwachtingen en meningen. Daarin ben ik niet alleen.

Tijdens Animal Scribax schoven we in kleine groepjes rond de tafel om op basis van kleine schrijf- en doe opdrachtjes onze meest authentieke gedachten los te wrikken. De dappere deelnemers waren vrouwen die iets gemeen hadden: de liefde die ze voelen voor hun hond(en) is grenzeloos, en ze voelen zich daarin weinig begrepen door de buitenwereld. Dit zijn drie inzichten die ik uit deze workshopreeks heb onthouden:

Vanuit onze cultuur zijn we erin geconditioneerd om onze gedachten te sturen naar verwachtingen, gewoontes en verlangens vanuit onze omgeving. Om dat te kunnen doen, hebben we (onbewust) geleerd om onze gevoelens te onderdrukken, wat een innerlijk conflict teweegbrengt. Dat conflict kan ervoor zorgen dat we ons verwijderd voelen van onszelf, wat op zijn beurt een kloof veroorzaakt tussen onszelf en degene waarvan we (willen) houden. Wanneer we erop oefenen om woorden en gedachten te uiten zoals ze zich aandienen, zonder ze te willen beheersen of te veranderen, worden we geconfronteerd met onze meest authentieke zelf. Sommige mensen stoten daarbij op een emotionele blokkade, anderen ervaren het als een verademing. Het bijhouden van een persoonlijk dagboek kan een brug bouwen tussen oude, geconditioneerde gedachtepatronen en onze meest authentieke gevoelens en gedachten.

Binnen Shewolf moedig ik ertoe aan om meer te voelen en minder te denken, omdat ik erin geloof dat ieder van ons wéét wat goed is wanneer we onszelf de toestemming te geven om te luisteren naar ons moederlijke (of vaderlijke) buikgevoel. Kennis kan de weg helpen wijzen, maar een te grote verzameling van andermans perspectieven en theorieën kan een mist werpen op onze weg waardoor we ons gevoel van richting verliezen. Echter hebben sommige mensen geleerd om niet te voelen. Het toelaten van gevoelens is voor hen een intens proces dat oude wonden kan openmaken. We hoeven zoiets niet alleen te doen. Therapeutische hulpverlening kan een steun zijn, maar kunnen we er ook zijn voor elkaar? Als hondenmoeders, maar ook gewoonweg als vrouwen voor vrouwen?

Wanneer we onze meest authentieke zelf durven te uiten, druisen we vaak in tegen vastgeroeste gedachtepatronen die anderen als vanzelfsprekend beschouwen. We stellen onszelf daarbij bloot aan oordelen van anderen die ons kunnen bestempelen als 'raar' of 'zweverig'. Wanneer we zogenaamd onbetwistbare waarheden in vraag stellen, stoten we op weerstand vanuit de omgeving. Dat is een normale reactie, daar verandering een gevoel van onveiligheid kan teweegbrengen bij anderen. Het gevolg echter is dat velen hun eigen gevoelens verzwijgen om zich te beschermen van deze vaak harde en kwetsende oordelen. Daardoor komen ze weinig in contact met gelijkgezinden en dreigen ze te verzinken in gevoelens van eenzaamheid en vervreemding. Het vergt moed om ons kwetsbaar te durven opstellen tegenover onze omgeving. Hoe kunnen we elkaar daarin beter steunen?

Ik heb ervan genoten om samen in werkelijk contact te treden, en had meermaals het gevoel dat we daarbij elkaars hand vasthielden. Het ontroerde me om te aanschouwen hoe vrouwen die elkaar niet kenden, elkaars gevoeligheden aanvoelden en elkaar daarin feilloos ondersteunden. We waren niet alleen vrouwen, maar ook moeders op onze eigen manier. Voor onszelf, onze kinderen, onze honden, en voor elkaar. Ik ben ervan onder de indruk hoeveel krachtiger we blijken te zijn dan we zelf denken, en voel me aangemoedigd om die kracht in de toekomst nog meer uit te lokken.

Bedankt, gezusters, om deel uit te maken van deze workshopreeks. Ik stel alvast voor dat we onze bezems niet langer verstoppen, maar dat we ze verdorie dapper durven te tonen. Let's soar together.

De volledige bijdragen voor deze workshops worden geschonken aan Together Alive vzw, waarmee de ziekenhuiskosten worden gesteund van de grote vriendelijke geit Hagrid. Hij had meerdere ingrepen nodig ter hoogte van zijn kaak en gebit om pijnvrij te kunnen grazen en herkauwen. Bedankt, hartelijk, voor jullie steun!

(Oorspronkelijk gepubliceerd in juni 2022.)