Shewolf

Zo'n twaalf jaar geleden ontstond Shewolf ergens in de Sonorawoestijn van Arizona. Tussen de wolf- en asielhonden zwierf ze, zoekend naar een weg tussen de paden die anderen al hadden vrijgemaakt. Ze wandelde door boeken en zwom door cursussen. Ze doorkruiste het land van hondentraining en nam de toeristische route langs methodes en technieken.

Eerst werd ze trainer, daarna gedragstherapeute. Coach, in een continent van vragen, antwoorden, problemen, oplossingen, aandoeningen, ziekten, doelstellingen, verwachtingen. Behandelingen en gedragsmedicatie. Ondersteunende middelen. Norm heette dat werelddeel, en de mensen praatten er Normaal.

Gaandeweg werd het geritsel in de struiken luider. Daar, in de wildernis langs dat vrijgemaakte pad. Vorige lente bleef Shewolf staan. Wat was dat toch, dat geluid? Er woelde iets grijs daar, tussen de bomen. Iets herkenbaar wolfachtigs.

Ergens onderweg verliet Shewolf het pad. Het continent. Het land. In de sporen van de hond loopt ze nu, de hond die haar uit een lange slaap wekte in de Sonorawoestijn. Norm is een herinnering. Normaal slechts een taal. Ze is Shewolf, dier onder dieren.

Shewolf, dat is moederlijke zorgzaamheid. Dat is ondersteuning bieden op een manier die trouw is aan de verlener en ontvanger. Shewolf, dat is lezen, schrijven, filosoferen en fantaseren. Dat is samenkomen. Luisteren en luchten. Leven, vooral.

Shewolf, dat is van het pad af.

(Oorspronkelijk gepubliceerd in maart 2021.)